Całe życie Kościoła toczy się wokół jednego wydarzenia, które odmieniło ludzkość. Zmartwychwstanie Chrystusa. Dzięki zwycięstwu Jezusa nad śmiercią patrzymy na każde wydarzenie właśnie poprzez Jego pryzmat, co jest wyrażone w pełni przez nasze uczestnictwo w sakramentach.

Raz do roku wspólnota wierzących przeżywa to przejście od śmierci do życia w sposób niezwykle głęboki i uroczysty. Tajemnice naszej wiary, celebrowane podczas Triduum Paschalnego, są bowiem esencją działalności Chrystusa i jego misji. Przechodzimy wraz z Nim z Wieczernika przez ogród Oliwny na Golgotę, towarzysząc mu w chwilach modlitwy, męki i konania. W tych momentach doświadczamy także pustki, gdy Chrystus schodzi do otchłani. Nie trwa ona jednak długo, bo pustkę rozprasza o poranku nowina zwycięstwa. Te dni są dla każdego szczególnie ważne i inne, niż pozostałe w roku. Jesteśmy bardziej wyciszeni, skupieni, rozmodleni, a także radośni z powodu nowiny o zmartwychwstaniu. Święta Wielkiej Nocy spędzamy w rodzinie, pragnąc dzielić między siebie to wszystko, co przeżywamy, umacniając jednocześnie naszą wiarę. Inna jest także liturgia w kościele parafialnym, do którego codziennie przychodzimy przez te kilka dni.

Sześć dni przed świętem Paschy Pan Jezus wjeżdża na osiołku do Jerozolimy. Tłumy witają go okrzykami radości i ścielą przed Nim gałęzie palmowe. Przekracza mury miasta z pełną świadomością tego, czego doświadczy w najbliższych dniach. Wie, że tu dopełni się Jego misja. Ten triumfalny wjazd jest jednak bardzo pokorny – odbywa się na osiołku – podobnie jak uniżone było Jego życie i jak pokorne będzie Jego zwycięstwo na krzyżu. Kościół pragnie przeżywać ten dzień w atmosferze wydarzeń sprzed wieków, co znajduje odzwierciedlenie w liturgii.

Liturgia przewiduje, zależnie od warunków, trzy sposoby upamiętnienia owego triumfalnego wjazdu.

♥ Najbardziej uroczysty odbywa się zazwyczaj przed główną Mszą Świętą. Celebrans, służba liturgiczna oraz wierni gromadzą się wówczas na zewnątrz kościoła. Tam kapłan pozdrawia zebranych, przypominając im o znaczeniu tego dnia, po czym odmawia krótką modlitwę i święci palmy, które przynieśli wierni. Zostaje odczytany, w zależności od roku, fragment z Ewangelii według św. Mateusza, Marka, Łukasza lub Jana (Mt 21, 1-11; Mk 11, 1-10; Łk 19, 28-40 lub J 12, 12-16).

Następnie procesja, której przewodzą ministranci, rusza ku kościołowi, stając się obrazem wydarzeń z odczytanej Ewangelii. Jej słowa rozbrzmiewają jak echo w śpiewie powtarzanych antyfon: „Chwała temu, który przychodzi w imię Pańskie”, „Hosanna!” Wierni wymachują palmami, jak robili
to mieszkańcy Jerozolimy, i witają kapłana, który ubrany w czerwone szaty idzie w procesji lub jedzie na osiołku, symbolizując Chrystusa. Towarzyszący mu ministranci są niczym uczniowie Jezusa. Gdy procesja przekroczy próg świątyni, śpiewa się specjalne responsorium lub hymn do Chrystusa Króla. Po dojściu do prezbiterium kapłan oddaje cześć ołtarzowi i, pomijając wstępne formuły mszalne, od razu odmawia kolektę. Jest to modlitwa, która zbiera intencje wszystkich uczestników Mszy Świętej.

♥ Druga możliwość uwzględnia przeprowadzenie powyższych obrzędów we wnętrzu kościoła, zachowując
w sposób symboliczny przejście procesyjne.

♥ Jeżeli nie ma odpowiednich warunków, realizuje się wariant trzeci, śpiewając jedynie na wejście antyfonę o wjeździe Chrystusa do Jerozolimy i święcąc palmy.