Bierzmowanie
Bierzmowanie to sakrament, który ma świadczyć o świadomej postawie człowieka wierzącego. Jest to wejście w dorosłość religijną, moment, w którym nastolatek staje się dorosłym wierzącym. Zaczyna spoczywać na nim odpowiedzialność za swoje życie religijne, pogłębianie i rozwój w wierze. Czy jednak każdy przeżywa w sposób właściwy przyjęcie tego sakramentu?
Bierzmowanie jest kolejnym spośród sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. Przyjęcie tego sakramentu jest konieczne jako dopełnienie łaski chrztu.
Nazwa sakramentu pochodzi od łacińskiego słowa confirmatio, które oznacza potwierdzenie. Etymologia polskiego słowa pochodzi od staropolskiego słowa bierzmo, które oznacza belkę podtrzymującą strop domu. Sakrament bierzmowania jest więc sakramentem umacniającym i podtrzymującym życie w wierze.
W obrzędzie bierzmowania najważniejszym znakiem jest namaszczenie krzyżmem, które jest pieczęcią Ducha Świętego. Chrześcijanin przyjmujący ten sakrament decyduje się na całkowitą przynależność do Chrystusa i oddanie się na Jego służbę. To znamię Ducha jest także znakiem obietnicy Bożej opieki.
Skutkiem sakramentu jest specjalne wylanie Ducha Świętego. Bierzmowanie przynosi wzrost i pogłębienie łaski chrzcielnej. Ściślej jednoczy z Chrystusem, pomnaża dary Ducha Świętego, umacnia więź z Kościołem oraz udziela specjalnej mocy do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem. Znamię tego sakramentu, podobnie jak chrztu, jest niezacieralne.
Bierzmowanemu powinien towarzyszyć świadek, który ma troszczyć się, ażeby bierzmowany postępował jako prawdziwy świadek Chrystusa i wiernie wypełniał obowiązki związane z tym sakramentem. Ten może spełniać zadanie świadka. kto wypełnia warunki:
♦ jest wyznaczony przez przyjmującego bierzmowanie albo przez jego rodziców, albo przez tego, kto ich zastępuje, a gdy tych nie ma, przez proboszcza lub szafarza bierzmowania, i posiada wymagane do tego kwalifikacje oraz intencję pełnienia tego zadania;
♦ ukończył szesnaście lat, chyba że biskup diecezjalny określił inny wiek albo proboszcz lub szafarz jest zdania, że słuszna przyczyna zaleca dopuszczenie wyjątku;
♦ jest katolikiem, bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić;
♦ jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej, zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej;
♦ nie jest ojcem lub matką przyjmującego bierzmowanie.
Wypada, aby świadkiem był ktoś z chrzestnych bierzmowanego.