Piękne słowa równie pięknej pieśni Maryjnej, tak jak piękna jest wiekowa tradycja obchodzenia Święta Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, czy też Święta Zaśnięcia Maryi, albo też Uroczystości Matki Boskiej Zielnej.
Uroczystość Wniebowzięcia Maryi Panny to największe i prawdopodobnie najstarsze święto Maryjne chrześcijaństwa. Nowy Testament nigdzie nie wspomina o ostatnich dniach życia, śmierci Najświętszej Panny i o zabraniu Matki Bożej z ciałem i duszą do nieba. Nie ma Jej grobu, ani relikwii. Wypowiadają się na ten temat jedynie apokryfy datowane na IV wiek po Chrystusie i ustna tradycja. Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny pojawiła się w IV lub V stuleciu, upowszechniła zaś w VII w.
Tajemnicę wzięcia Maryi z ciałem i duszą ogłosił papież Pius XII 1 listopada 1950 r. jako dogmat o Wniebowzięciu NMP. Akt ten był ukoronowaniem rozwoju doktryny o Wniebowzięciu w teologii katolickiej. Uroczystość tę obchodzi zarówno Kościół katolicki na Zachodzie, jak i chrześcijaństwo wschodnie, w którym nosi ona nazwę Zaśnięcia Matki Bożej. Również i w Polsce oraz w wielu innych krajach europejskich dzień ten nazywany jest często Świętem Matki Bożej Korzennej. W kościołach święci się wówczas zioła, kwiaty i snopy dożynkowe, a wierni gromadzą się na nabożeństwach.
Temat Wniebowzięcia Najświętszej Panny zawsze fascynował teologów, a także i artystów. W sztuce romańskiej i gotyckiej dominowała bizantyjska formuła Zaśnięcia. Na ziemiach polskich tę formułę popularyzowała przede wszystkim sztuka rusko-bizantyjska, ciesząca się dużym uznaniem i protekcją dynastii Jagiellonów. W XV w. z Zaśnięciem coraz częściej łączy się koronacja, jak np. w słynnym ołtarzu Wita Stwosza w kościele Mariackim w Krakowie. Natomiast w baroku motyw Wniebowzięcia wzorowany jest na Wniebowstąpieniu Chrystusa.
Tradycja przedstawia ciało Matki Bożej unoszone w promienistym świetle przez aniołów do nieba. W taki sposób Wniebowzięcie ukazuje większość dzieł sztuki.
Święcenie ziół 15 sierpnia ma potrójne objaśnienie: teologiczne, legendarne i praktyczne. Teologiczne, zioła powiązane są z Matką Bożą poprzez walor zieloności, który przez teologów średniowiecznych wiązany był z dziewictwem, toteż Matka Boża, pełna zieloności w swym dziewictwie, stawała się naturalną opiekunką ziół, i to ziół uzdrawiających. Takie praktyczne aspekty łatwo przenikały do religijności ludowej. Lud też często sięgał po legendę, zgodnie z którą po otwarciu grobu Bożej Rodzicielki znaleziono zamiast Jej ciała świeże zioła i kwiaty— co miało właśnie zapoczątkować ich święcenie. W sierpniu zaś większość ziół kończy kwitnienie (w roślinach zielnych największe stężenie substancji leczniczych występuje zazwyczaj podczas kwitnienia).
W święto Wniebowzięcia Najświętszej Panny, każda gospodyni zanosi do kościoła snopki lub bukiety ziół ogrodowych i polnych wówczas kwitnących: maku, peonii, szałwii, macierzanki, wrotyczu, kopru, kminku, prosa tureckiego, końskiego szczawiu, ziela świętojańskiego, marony, lulku, bożego drzewka, rozmarynu, mięty, melissy, kwiatów większych, jak georginii, dzwonków itp., wierząc że poświęcenie przez kapłana powiększa ich moc uzdrawiającą i zachowawczą. Zioła te przechowywano w domu, na oknie lub za obrazami. Według świadectwa wybitnego polskiego etnografa, w XIX-wiecznej Małopolsce zioła te miały nawet weterynaryjne zastosowanie.
Do bukietów ziół dodawano również także zboża oraz marchew i jabłka, co można było uznać za wspomnienie dawnego dożynkowego charakteru. Podczas obrzędu święcenia śpiewane są pieśni wychwalające Bożą Rodzicielkę. Bukiety poświęcone należy zasuszyć, by przynosiły błogosławieństwo domowi.
Niemieckie przysłowie mówi, że „gdy w dzień Wniebowzięcia świeci słońce, można spodziewać się obfitego owocobrania i słodkich winogron„, co miało oznaczać, że Maryja błogosławi niebo i ziemię, faunę i florę. Pielęgnowany jest też zwyczaj tzw. „trzydziestki Maryjnej”, rozpoczynającej się 15 sierpnia. Od tego dnia przez 30 dni w kościołach, głównie pod wezwaniem Maryjnym, wierni uczestniczą w nabożeństwach i procesjach ku czci Matki Bożej. W ciągu tych 30 dni przypadają także święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny — 8 września i imienia Maryi — 12 września.
Wracając jeszcze do tradycji święcenia ziół, należy podkreślić, że człowiekowi potrzebna jest ozdrowieńcza moc natury. Chrześcijaństwo ma tu więc bogatą tradycję. W Polsce ta uroczystość wiązała się z zakończeniem zbioru plonów, toteż mówiono, że „na Wniebowzięcie zakończone żęcie”. Stało się więc zwyczajem święcenie plonów, przede wszystkim tego, co rosło na własnych polach i w przydomowych ogródkach.
